ಮನಸ್ಸು ವ್ಯಾಕುಲಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.

ಪ್ರಾಂತೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದ ಗಣತಂತ್ರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ 'ಅಧೀನ'ಕ್ಕೊಳಪಟ್ಟು 67 ಸಂವತ್ಸರಗಳು ಕಳೆದು ಹೋದವು.  ನಮ್ಮದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ನಮ್ಮದೇ ಆಳ್ವಿಕೆ.. ಪ್ರಗತಿಯ ಉತ್ತುಂಗಕ್ಕೇರುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವ ಹಗಲುಗನಸಿನ ಬೆನ್ನತ್ತಿ ಮರುಭೂಮಿಯ ಪಯಣ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ 6ದಶಕಗಳುರುಳಿಹೋದವು. ಆದರೆ ಪ್ರಗತಿ.... ಮರೀಚಿಕೆ.

ಬಾನೆತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಮೋನೋ, ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲುಗಳು, ಆಧುನಿಕ ಯುದ್ಧ ಸಲಕರಣೆಗಳು... ಊಹುಂ.. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಇವೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಗತಿಯ ಮಾನದಂಡಗಳಲ್ಲ.
ನಮ್ಮೂರಿನ ಕದಿರ ಇವತ್ತಿಗು ಬಡಕಲು ಎತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಲ ಉಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಹಟ್ಟಿಯ ರಾಜ ಇವತ್ತಿಗೂ ದಿನಗೂಲಿ ಪಡೆದು ಸಂತೆಗೆ ಕೈ ಚೀಲ ಹಿಡಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಸ್ವಂತ ಜಮೀನಿಲ್ಲದ ಸಾಬಯ್ಯ ಕಂಡವರ ಗದ್ದೆ ವಾರಕ್ಕೆ ಗೇಯ್ಮೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ... ಇವರ ಪ್ರಗತಿ ಯಾವಾಗ...?

ಬದುಕು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅತ್ತ ಸಾಯಲೂ ಆಗದೇ, ಇತ್ತ ಬದುಕಲೂ ಆಗದೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಇಂತಹವರಿಗಾಗಿ ಮೂಡಿಬಂದ ಆಶಾಕಿರಣ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನ.

ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ ಮೂಡಿಸಿದ ಸಂವಿಧಾನ ನಿಜಕ್ಕೂ ಪ್ರಗತಿಯ ದಾರಿದೀಪವಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಉಳ್ಳವರು ಇಲ್ಲದವರ ನಡುವಿನ ಪರೋಕ್ಷ ಸಂಘರ್ಷ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಹಿಂದುಳಿದವರನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಗೆ ತರಲು, ಸಮಾನತೆ ಸಾಧಿಸಲು ಕೊಟ್ಟ ಮೀಸಲಾತಿ ಏನಾಗಿದೆ....? ಊರ ಹೊರಗೆ"ಮೀಸಲು" ಹಟ್ಟಿ, ದೇವಾಲಯದ ಹೊರಗೆ "ಮೀಸಲು" ಜಾಗ, ಹಳ್ಳಿ ಹೋಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ "ಮೀಸಲು"ಲೋಟ...

ಯಾವ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಸಮಾನತೆ, ಭ್ರಾತೃತ್ವದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸಮಾಜ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಬೇಕಿತ್ತೋ ಅಲ್ಲಿ ಅಸಮಾನತೆ, ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ತಾಂಡವವಾಡುತ್ತಿದೆ. ಜಾತಿ ಮತ ಪಂಥ ಧರ್ಮಗಳು ಮೇಲುಗೈ ಸಾಧಿಸಿವೆ.. ಹಸಿದವನಿಗೆ ಅನ್ನ ನೀಡುವುದೇ ಧರ್ಮ ಎನ್ನುವ ನೈಜ ಧರ್ಮ ಮರೆತು ಹೋಗಿದೆ.

ಭಾರತ ನನ್ನ ಧರ್ಮ, ಸಂವಿಧಾನ ನನ್ನ ಧರ್ಮ ಗ್ರಂಥ ಎನ್ನುವ
ಚಿಂತನೆ ಮರೆಯಾಗಿದೆ. ದೇಶದ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕೊಂದು ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದ ಸಂವಿಧಾನ ದಿನವನ್ನು ಸಾರ್ಥಕಗೊಳಿಸಲು ಅಣಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ.

ಇನ್ನಾದರೂ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಓದಿಕೊಳ್ಳೋಣ....